Aandacht

Het is opa- en omadag op de school waar ik werk. Dat betekent een rij voor de kapstok, een rij voor de wc, een rij voor de koffie.
Daarna zwermen ze uit. Gewapend met hun lievelingsboek (want kinderboekenweek) zitten ze op de kniekrakend lage stoeltjes bij hun kleinkinderen, soms vier per kind en kijken geïnteresseerd in schriften en boeken, lezen voor, geven uitleg, spelen spelletjes, zetten verkleed als heks kruidenthee in de themahoek, bouwen met lego, kapla, bouwblokken. Of kijken verwonderd naar het kleinkind dat ballonnen kapot prikt op het digibord, die met het goede antwoord op de tafelsom.

Sommige opa’s en oma’s zijn afwezig, vanwege vakantie, of omdat ze er niet meer zijn. Net als de opa van B. die net de dag ervoor doodgegaan is. B. loopt wat verloren en verdrietig rond, kruipt dan tegen de leerkracht aan. Gelukkig komt zijn andere opa straks.

Mijn collega’s glimlachen verbaasd, wat is dat toch, die chemie tussen die grootouders en hun kleinkinderen?
Dat kind dat de laatste tijd zo vaak besproken is vanwege zijn gedrag springt als een driejarige in zijn opa’s armen. Hij is elf. Die jongen die zich maar niet kan concentreren, werkt harder dan ooit. De achtjarige die nooit zo goed uit zijn woorden kan komen, praat ineens verstaanbaar en aan een stuk door.

Aan een tafel zitten een opa en oma met hun kleindochter en een vriendinnetje. Voor hen ligt een boek. De kabouter van Rien Poortvliet. Opa vertelt met trage stem, de meiden luisteren.
‘Kijk, hier is nog een prachtige plaat, en weten jullie, die meneer, Rien Poortvliet schilderde zo mooi, maar hij schilderde niet alléén kabouters. Nee hoor. Hij schilderde ook andere dieren, en nou moeten jullie eens goed luisteren en kijken naar deze plaat, zien jullie? Op die plaat…’
En natuurlijk hebben ze allang door wat opa wil vragen en hebben ze ook de ree in het kreupelhout gezien, maar ze luisteren aandachtig en vol trots. Als je ‘achter’ hun smoeltjes kijkt zie je dat ze eigenlijk wel een spelletje willen doen, maar ze blijven luisteren, want dat gaat nou eenmaal zo.
De dag loopt ten einde en de kinderen zijn moe, de opa’s en oma’s zijn moe. De bijzondere energie die er was, is ook uitputtend. Die volledige aandacht voor elkaar, meer dan honderd procent verbinding, ruimte voor elkaars wereld, de wereld van school en de wereld van opa en oma, zonder afleiding. Dat is echt magisch.
Volgend jaar weer.