Ze zitten in het directiekantoor. Met z’n drieën. Hooguit acht jaar oud.
De één is impulsief en staat niet altijd in contact met zijn geweten. De tweede is vooral jong en naïef. De derde is een meeloper. Als de stoere jongen tegen wie je opkijkt het doet, dan doe je mee. Ook al wéét je dat het niet hoort.
Waarom ze daar zitten?
Om niets. Een klein, kinderlijk vergrijp.
Tijdens de viering trokken ze gekke bekken naar een jonge kleuter. Niet voor de lol – misschien hun eigen lol – maar omdat die kleuter anders is. Ze deden het kind na.
Een leerkracht zag het en sprak de jongens aan. De eigen leerkracht kwam er bij en na een kort gesprek eindigden de drie in het kantoor van de directeur.
Er volgde geen straf, maar een gesprek met een zeer duidelijke boodschap. Minstens twintig minuten werd er gesproken.
Later vroeg een collega: jullie hebben ze toch wel boven de voetjes afgezaagd?
Volgens mij is dit waar het om gaat bij pestgedrag. We signaleren iets en spreken kinderen erop aan. Daarmee hebben we het gevoel dat we iets doen.
Maar dringt het echt door wat we zeggen?
Nee. Daar is tijd voor nodig. En die tijd nemen we niet altijd.
Ik was een leerkracht die altijd alles zag en liet merken dat ik bepaald gedrag niet tolereerde. Maar echt doordringen, op kindniveau een punt duidelijk maken, kinderen echt laten voelen dat het niet kan wat ze gedaan hebben? Nee, daar nam ik niet altijd de tijd voor. Je maakt namelijk een afweging. Er zitten nog zevenentwintig andere kinderen op je te wachten en je moet nog drie instructies geven.
Een verkeerde afweging, weet ik nu. Ik heb geleerd van mijn collega’s.
Aandacht en tijd. Dát is nodig in de opvoeding van kinderen. Doordringen… Kinderen zijn geen monsters, ze kunnen leren wat wel en niet kan. Maar net als ze niet in één les snappen hoe het met breuken zit, zo leg je niet in vijf minuten uit waarom hun gedrag niet gepast is.
Na afloop stonden de drie buiten. Ik zag aan hun gezichten dat ze het nooit meer zouden doen, of in elk geval zich dit gesprek nog lang zouden herinneren.
En toch waren ze nog helemaal heel.
Ze waren boven hun voetjes afgezaagd.
Met liefde.
Dat is ons pestprotocol.