Ze praat de hele dag met weinig woorden, op een toon die haar normaal vreemd is. Geaffecteerd soms. Langzaam. Zorgvuldig afwegend.
In haar hoofd schakelt ze, en schakelt ze. Ze is een meester in afstemmen, aanvoelen, aftasten.
Ze voert gesprekken onder haar niveau, lacht om grapjes die geen sprankje humor in zich hebben, stelt vragen waarvan ze de antwoorden in haar dromen nog kan dromen.
Buiten lost ze ruzies op: ja maar hij, ja maar zij.
Ze geniet, maar halverwege de middag wordt ze moe. Het wordt tijd dat het tijd is. Er blijven er nog wel een paar plakken. Vegen, broodbak kwijt, een bedel om aandacht.
Dan tekent ze smileys in schriften, plakt plaatjes met dieren, maakt zonnetjes om de mooiste letters.
Er is overleg. Over het nieuwe project (sprookjes), over aankomende festiviteiten (sinterklaas), over visie en beleid (hoe vergroten we leesmotivatie?).
Ze gaat naar huis en zorgt voor haar kinderen, of alleen voor zichzelf. Ze leest na het eten de kinderen voor, moet zich inhouden vragen te stellen over de tekst. Ze heeft zichzelf als volwassene, als individu nog niet teruggevonden, haar stem klinkt nog steeds anders, die trekt pas in vakanties weer bij.
Beneden bekijkt ze de tekst voor begrijpend lezen voor de volgende dag, denkt na over een kringactiviteit en maakt vooral lijstjes in haar hoofd: navragen hoe het met dat ene kind thuis gaat, de boeken van de bieb bijeenzoeken, rijouders regelen.
Als haar ogen willen dichtvallen staat ze op en gaat naar bed. De lamp knipt ze niet meteen uit. Ze leest nog even, want ze hoort nog steeds kinderstemmen in haar hoofd.
Ze leest …
~
Ik vraag me af wat een leerkracht dan leest. Ik denk dat ze dat helemaal zelf mag bepalen.