Te weinig sfeer…
Au!
Als je een hoofdstuk tussenvoegt zodat lezers je personages en setting beter leren kennen is dat het laatste wat je horen wil.
Ik ging júíst voor sfeer.
Ze hebben gelijk.
Niet altijd, maar nu wel.
En ik wist het zelf al. Want het schrijven was als een molensteen de berg op.
Ik moet accepteren: ik heb Futuria nog niet helder.
Ik weet het thema, de insteek, wat ik wil bereiken, hoe het over moet komen op de lezer. Maar het zijn fragmenten. Het is geen geheel.
Geheel is moeilijk, want schrijvers zoomen in. Ze zijn detailkijkers.
Een goed beschreven detail is duizend keer krachtiger dan het geheel.
Alleen zijn de verwachtingen hooggespannen. Het boek heet niet voor niets Futuria.
De setting is dus heel belangrijk en méér dan een locatie.
Het is een personage.
Dus moet ik Futuria ook zo behandelen.
Ik moet haar een verleden, heden en toekomst geven.
Sterke en zwakke kanten.
Een stijl, stem en ritme.
Op Futuria deinen de mensen mee met opzwepende muziek, ze volgen geuren en kleuren. Futuria is een wezen met veelvoudige tentakels. Eenmaal in haar greep, kom je niet meer los.
Ja, nu begin ik iets voor me te zien. Een structuur.
Ik sudder nog even door.
Over het gevoel dat Futuria overbrengt. De impact die ze heeft op bezoekers.
Misschien is dát nog veel belangrijker.
De meeste bezoekers zijn rijk, maar de hoofdpersonen van het boek zijn dat niet. Bij hen moet Futuria iets losmaken wat niet te beschrijven valt.
Ze moet overweldigen en opslokken.
Een fractie van het gevoel dat ik zou hebben op een Oosterse markt. Een omgeving waarvoor je je niet kunt en wil afsluiten. Explosies aan geur, kleur en geluid.
Hmm, de lat ligt hoog.
Want tegelijk wil ik show-don’t-tellen, clichés vermijden, en bijvoeglijke naamwoorden het liefst ook.
Ik denk na.
Zelfs nu, tijdens het schrijven van dit blog.
Ik besluit om het gevoel dat Futuria losmaakt, te beschrijven in de handelingen van de personages.
De een bevriest als het ware, door de overweldigende wereld om hem heen.
De ander gaat over haar grens en dat kost haar bijna haar leven.
De derde is zo in zijn element dat hij één wordt met de omgeving.
Hiermee is er verbinding tussen setting en personages. Tussen setting en hun interne conflict.
En deze gevoelens zijn herkenbaar voor de lezer. Dit, gecombineerd met enkele krachtige details, roept hopelijk de sfeer op waar ik naar op zoek ben.
Tijd om hier af te sluiten en de scène nog eens te herschrijven.
Met een nieuwe bril.
Geen molensteen meer.
Of misschien twee.