Een boek over hoe je stoer moet zijn.
Dat vroeg ze, en ze keek me aan met een blik die zei dat ze het meende, dat het een probleem was dat ze ging aanpakken, zo zeker als een stratenmaker over zand uitkijkt en weet hoe hij het zal dichten: steen voor steen.
Zo onzeker als diezelfde stratenmaker omdat er nog geen stenen zijn geleverd.
‘Vertel eens wat je precies nodig hebt?’ zei ik. ‘Een boek over een stoer kind? Of een boek met tips?’
‘Dát!’
Zo vol overtuiging.
‘Wil jij stoerder zijn?’
Ze knikte en vertelde me over het speeltuintje waar ze niet kon spelen vanwege de jochies die dachten dat het hun koninkrijk was. Jochies die vervelend deden, stomme dingen zeiden. De helden van de glijbaan.
Uit zichzelf had ze bedacht dat je, als je je niet wilde laten wegjagen, stoer moest zijn. Stand your ground.
En dat wilde ze leren uit een boek. Stoerdoen voor dummies.
We keken samen op internet en vonden een paar geschikte boeken, waarvan we er een op school hebben, maar dat niet helemaal de lading dekt.
Zoveel boeken, niet het juiste.
Ik keek opzij en zag die blik. Die vastberadenheid, het geloof dat het goed komt, met het juiste advies, met voorbeelden, tips. Het geloof van een zevenjarige dat je stoerzijn kunt oefenen, net als tafelsommen. En als je het eenmaal bent, ben je de baas van de wereld. Dan gaan niet alleen deuren voor je open, ook speeltuinen.
Hoe word je stoer?
Mijn advies ging niet verder dan stevig op de grond gaan staan, je sterk maken, jezelf wijsmaken dat je stoer bent, dan word je het ook echt.
Maar hoe je jongens moet wegjagen uit een speeltuintje?
Geen idee, ik ben zelf ook de stoerste niet. Ik kan wel heel goed uitleggen hoe je werkwoorden moet vervoegen, waarom de Gouden Eeuw de Gouden Eeuw heet, hoe je over het tiental moet rekenen en hoe je kunt onthouden wat de volgorde van de waddeneilanden is.
Ik zag de stratenmaker kijken; die stenen komen vandaag niet meer…