Weet je wat ik mis?
Magie. Fantasie. Verhalen.
Er is in Nederland weinig ruimte voor verbeelding.
In mijn hoofd is genoeg ruimte. Maar dat hoofd wil gevoed worden.
Door kabouters in het bos.
Door plekken waarvan je weet… als ik straks weg ben… dan… komt het hier tot leven.
Die belofte wakkert verhalen aan.
Nederland is te aangeharkt.
De verbeelding wordt weggeslagen door motorgeluiden, routepaaltjes, wandelaars met matchende jassen.
Zijn er verlaten gebouwen? Bossen waarin je kunt verdwalen? Woeste gronden, doodlopende weggetjes?
Soms probeert iemand de fantasie uit te dagen.
De kabouter hierboven staat al jaren in Oirschot, vlak bij de Kapel van de Heilige Eik.
En er zijn bossen waar steeds meer kabouters ‘spontaan’ verschijnen. Daar explodeert de kabouterbevolking.
Ik weet het, plastic hoort niet thuis in de natuur, kabouters zijn nogal clichématig en als er smurfen bij komen is het wel gedaan met de magie.
Maar fantasie wil getriggerd worden.
Verhalen ontstaan niet zomaar. Een rijke voedingsbodem helpt. Een setting die iets in je oproept. Waarover vragen ontstaan.
Best wat van mijn boeken zijn zo ontstaan.
Sabel: iets roods in een grijze omgeving. Dat was het. Zwart water: een ijzige en mistige zee. Futuria: een carrousel.
Er is niet veel nodig.
Een flits, een beeld.
Dus moet Nederland in verval, met ruïnes en overwoekerende natuur?
Nee.
Zoals ik al zei: veel is niet nodig.
Een vonkje.
Een kabouter in een holle boom.
Of niet eens…
Alleen een sfeer… ruigte.
En gewoon het idee
dat er iets kan ontstaan
wat er nog niet was.