Misschien komt het omdat ik accuut tegen een muur ben geknald.
Niet letterlijk.
Maar in de laatste drukke warme weken van het schooljaar…
…heb ik twee streepjes.
Erg ziek ben ik niet. Geen bonkende koppijn, of weglekkende energie. Alleen een rauwe keel, een zwaar hoofd, wat vastzittend snot. Als dit het is en blijft, tel ik mijn zegeningen.
En dus is er ineens…
Tijd.
Ruimte.
Goed, zeg ik tegen mezelf (zeg ik vaak). Tijd om te schrijven. Aan de slag.
Dat woordje ‘goed’ is een soort overgangsritueel geworden.
Goed. Cut the crap.
Let’s go!
Maar… ho ho.
Ik ben (een beetje) ziek. Hoe leuk schrijven ook is, het is een soort van werken.
En werken, dat heb ik het afgelopen jaar al best heel veel gedaan.
En Futuria is een groot project. Het is alle zeilen bij.
Misschien is het beter om rustig aan te doen. Op de bank te liggen. TV aan. Dekentje. Thee. Strepsils.
Alleen vandaag.
Ik verdien het.
En nee, ik ga hier nu niet schrijven dat dit fout is.
Dat een schrijver alle tijd moet benutten.
Dat weet ik allang, net als jij.
Tijd vliegt, ook als je geen lol hebt.
Als ik bedenk hoe lang geleden het idee voor Futuria ontstond, en…
hoe lang ik dus al bezig ben…
voel ik me niet beter.
Goed.
GOED.
Nee. Niet goed.
Ik denk vaak aan schrijven, en nog vaker aan niet schrijven. Aan niet geschreven hebben.
Misschien moet ik iets achter de hand hebben.
Voor situaties zoals nu. Als de tijd plotseling stilstaat.
Een klein schrijfproject.
Of niet eens een project.
Een klein schrijf… ding…iets.
Pretentieloos.
Alleen schrijven. Een kwartier. Een half uur. Zonder plan. Pen op papier, gewoon gaan en zien waar ik uitkom.
De schrijfspieren trainen. In ‘beweging’ blijven. Doen wat ik leuk vind.
En ja, de tijd vliegt nog steeds. Maar ik heb lol, of in elk geval voldoening.