Hij vertelt.
Over hoe het vroeger ging, hoe het was, hoe het voelde, vol overtuiging alsof hij er zelf bij was.
Zelf de slag bij
Zelf de revolutie
Zelf watersnood
En zij zijn vergeten dat het 2016 is, dat ze zelf bestaan. Ze weten niet waar hun tafels eindigen en zij beginnen, want ze hangen, ze hangen aan
zijn lippen
Zij heeft iets meegebracht. Ze praat en houdt het kistje dicht, maar o, wat zouden ze graag
röntgenogen hebben
Ze druipen van nieuwsgierigheid.
Een voorwerp van vroeger, een stukje tijd opgesloten.
En soms nemen ze ze mee (maar niet vaak genoeg) naar oude muren en torens met kantelen, naar plaggenhutten.
Of naar een plek die nooit meer in beweging zal komen, waar de geschiedenis ons het hardst treft. Kamp Vught. De Hollandsche Schouwburg.
Ik was daar ooit toen een leerkracht er voor zijn groep stond, zijn stem vulde de ruimte en hij vertelde alsof zijn woorden voor eeuwig in de hoofden van de kinderen gegrift zouden staan.
Het gewicht van de woorden
voelen
beseffen
overbrengen