Een idee heeft altijd een voedingsbodem.
Daarom zijn kunst en cultuur van het grootste belang.
Ideeën komen voort uit ideeën.
Dus niemand is origineel?
Nee…
En ja!
Misschien zijn er maar een beperkt aantal ideeën, er zijn vreselijk veel variaties. En als een idee de potentie heeft om een verhaal te worden, dan heb je gaandeweg vreselijk veel keuzes.
Je verzuipt erin.
Maar daar ontstaat originaliteit.
Mijn idee voor Futuria (werk ik nu aan) kreeg ik tijdens het lezen van ‘Meerminnen verdrinken niet‘, het prachtige boek van Saskia Maaskant, bij een sfeervolle scène over een carrousel.
Ploing, zaadje gepland.
Een woord dus. Een beeld. En dan gaat je hoofd aan.
Soms heeft dat proces iets magisch, voelt het alsof het zo heeft moeten zijn.
Dit idee moest op m’n pad komen.
Grote onzin. Dat zou betekenen dat je zelf geen controle hebt over ideeën.
Maar niets is minder waar.
Je brein is gewoon de voedingsbodem en iets haakt zich eraan vast. Net als een zaadje gaat het ontkiemen, de wortels van je idee verbinden zich met andere ideeën en je weet ineens: dit heeft potentie.
Tuurlijk! Anders was het niet blijven hangen.
Nu mag je de tijd nemen om het te laten groeien. En daarna ga je het onderzoeken.
Ik schreef het woord ‘carrousel’ op. Meteen vormde zich een soort mission statement in mijn hoofd. Een sfeer die dat woord opriep, die mijn boek moest uitstralen.
Dat was een fijn en krachtig begin. Dat was potentie.
Daarna kwam de tijd van de lange adem.
Zitten en schrijven.
Keuzes maken (moeilijk!).
En nu, ruim twee jaar later, ben ik 73.000 woorden verder.
Volgende blog: hoe ik het idee onderzocht.