Vier jaar lang nam ik de bus naar school. Die bus reed door een dorpje, en elke dag las ik op de gevel van een klein huis (of eerder een stenen schuurtje) de woorden:
Wie weet of het waar is.
Elke dag dacht ik na over die zin. Nog steeds zit hij in mijn hoofd.
Het is een zin die vragen oproept en tegelijkertijd vragen oproept over de vragen die hij oproept. Want als je je gaat afvragen of iets waar is en ook nog eens wie dat dan weet (of juist niet), dan zweeft de realiteit het raam uit.
Daarom is het een prachtige zin, die ik in mijn achterhoofd hou bij het schrijven.
Want schrijven is spelen met de waarheid. Om de lezer mee te voeren.
Iemand twitterde over de TED-talk van schrijver Mac Barnett en ik denk weer aan die zin op de gevel van dat stenen gebouwtje.
Wie weet of het waar is is een uitnodiging.
Een uitdaging. Om de leugen aannemelijk te maken. Wie weet of het waar is…
Het zou zomaar kunnen.
Wat leuk dat jij schrijft over de tekst op het schuurtje in Zeeland! Ik sta ook zo vaak stil bij dat ene zinnetje dat het verzoek doet om de werkelijkheid van alle kanten te onderzoeken. Ik heb al verschillende mensen gevraagd of ze zich die tekst nog herinneren maar het lijkt niet te lukken om daar wat over terug te vinden.
Nee, ik kon er ook niets meer over vinden, helaas. Wel een boek met een foto van een schuurtje met dezelfde tekst, maar of dit hét schuurtje is… Maar de tekst blijft tot de verbeelding spreken.