Het puntje op de i Zesentwintig tekens gebruiken we.En daarmee kunnen we alles zeggen wat we willen. Op duizend-en-één-manieren.Dat is soms verdomd lastig.Zo moest ik een biografie schrijven. Het schrijven zelf was het werk niet. Het denken was het werk.…
Ze praat de hele dag met weinig woorden, op een toon die haar normaal vreemd is. Geaffecteerd soms. Langzaam. Zorgvuldig afwegend. In haar hoofd schakelt ze, en schakelt ze. Ze is een meester in afstemmen, aanvoelen, aftasten.
Het is opa- en omadag op de school waar ik werk. Dat betekent een rij voor de kapstok, een rij voor de wc, een rij voor de koffie. Daarna zwermen ze uit. Gewapend met hun lievelingsboek (want kinderboekenweek) zitten ze…
Hij vertelt. Over hoe het vroeger ging, hoe het was, hoe het voelde, vol overtuiging alsof hij er zelf bij was. Zelf de slag bij Zelf de revolutie Zelf watersnood En zij zijn vergeten dat het 2016 is, dat ze…
Een boek over hoe je stoer moet zijn. Dat vroeg ze, en ze keek me aan met een blik die zei dat ze het meende, dat het een probleem was dat ze ging aanpakken, zo zeker als een stratenmaker over…
Mijn hoofd maakt deze titel uit zichzelf af. Alles kan Theekan, koffiekan En er kan nog veel meer IJsselmeer, Tjeukemeer
Het rapportenboekje. Op de voorkant een jongen en een meisje met de armen over elkaar, getekend door Dick Bruna. Het is meer dan 35 jaar oud, in 1980 is er voor het eerst in geschreven. Toen was ik zes jaar…
Ik schreef een kinderboek over Kamp Vught. Het telt ongeveer 20.000 woorden, wat niet veel is. Maar om die woorden te kunnen schrijven, heb ik meer dan het tienvoudige aan woorden gelezen.
Ze zitten in het directiekantoor. Met z’n drieën. Hooguit acht jaar oud. De één is impulsief en staat niet altijd in contact met zijn geweten. De tweede is vooral jong en naïef. De derde is een meeloper. Als de stoere…