Elfjes (Elf, de dichtvorm – Jos van Hest) komen mij de neus uit.
Maar eerlijk is eerlijk, dat verdienen ze niet.
Want ze hebben wel degelijk nut.
Voor veel kinderen is een elfje de manier om kennis te maken met het schrijven van poëzie. En dat kan ik alleen maar toejuichen.

Voor mij is poëzie spelen met woorden. Met de betekenis en klank ervan, met het ritme van taal.
Ik vind dat geweldig om te doen, maar dat geldt niet voor iedereen. Niet alle kinderen zijn meteen enthousiast als het om dichten gaan. Ze weten niet hoe ze moeten beginnen, vinden het saai, moeilijk, zien de lol van spelen met taal niet in.

En daar komt de kracht van het elfje om de hoek kijken.

Het gaat niet om dichten, het gaat om structuur.
Eerst concentreer je je op de vorm: elf woorden, 1, 2, 3, 4, 1.
Dan op de kaders: het eerste woord is een begrip, voorwerp, activiteit, mens of dier. De overige woorden hebben met dat eerste woord te maken.

De structuur maakt het eenvoudig en die eenvoud leidt tot succes.
Iedereen kan een elfje maken.

Maar ze komen me nog steeds de neus uit.
Gelukkig zijn er andere getallen, en andere structuren.

Enkele voorbeelden…