Zo’n interview…
Een miljoen vragen aan je personages. Om ze beter te leren kennen.
Ik hou er niet van.
Niet dat het geen goed middel is, of zou kunnen zijn.
Maar het geduld…
Dat heb ik niet.
En het is echt zo: de mooiste dingen ontstaan tijdens het schrijven.
Zoals de Poort Zonder Sleutel in het Oneindige Verhaal. De derde poort, gemaakt van Fantasisch Seleen.
Hoe meer je dwingt, hoe hechter hij sluit.
Zo voelen die interviews ook.
Ik dwing je jezelf te openen voor mij.
…
Kom op, wat is je lievelingskleur?
Bekijk het maar.
Toe nou, wie is je favoriete broer/zus en waarom?
…
Stilte.
Toch is een korte uitwerking van personages wel fijn.
Ik geef ze vaak een hand, een supersnelle manier om richting te krijgen. Veel minder dwingend dan een uitgebreide vragenlijst.
In het kort: ik trek mijn hand op papier om en vul de vingers in:
- Pink: zwaktes, onvoldoende ontwikkeld, eigenschappen die in het verhaal tegen je personage ingezet kunnen worden.
- Ringvinger: familie/vrienden, wie/wat is je personage trouw, waar wil je personage aan vasthouden, wie zijn medestanders, bondgenoten, mentoren?
- Middelvinger: waar heeft hij ‘schijt aan’, waar wil hij vanaf, wat negeert hij bewust/onbewust?
- Wijsvinger: wat wil hij veranderen/bereiken, waar wil hij heen, waar zou hij heen moeten?
- Duim: wat zijn sterke (of ontwikkelde) kanten, waar is hij goed in, trots op?
Ik hou wel van simpele manieren. Het is een start. De eerste stappen zijn gezet.
Nu ik dit schrijf, weet ik ineens wat me tegenstaat aan die interviews.
Ze voelen als los zand.
Het gaat er niet om of mijn personage een broer of zus heeft. Het gaat erom wat die broer/zus bijdraagt aan het dramatisch potentieel van mijn verhaal. Hoe heeft die broer/zus bijgedragen aan eigenschappen/wereldbeeld van mijn personage die helpend of niet helpend zijn bij wat het personage wil bereiken?
Welke sterk ontwikkelde kanten kunnen mijn personage in de weg staan?
Dit is een eeuwigdurende zoektocht, tot aan de laatste letter.
Ik wil dat de lezer ernaar moet zoeken. Dat je als lezer langzaam denkt: o, maar wacht… dus daarom…
Kijk, ik kan David met zijn drankzucht natuurlijk boven de avondwinkel laten wonen. Lekker makkelijk.
De kat op het spek binden.
Dus ga ik op zoek naar het minder voor de hand liggende antwoord op de vraag: Hoe dwarsboomt de drankzucht het doel van mijn personage?
Dat weet ik pas als ik het personage in een setting heb geplaatst.
Als ik hem een leven heb gegeven.
Als ik weet wat zijn lievelingskleur is.
Red label.
Hmm…
Vragen stellen…
Dat wordt dus toch een eeuwigdurend interview.
Fijn…
Download het werkblad ‘Geef je personage de hand’ via de downloadpagina.